စိတ္ေတြေလတယ္။ရံုးပိတ္တာအိမ္မွာပ်င္းလိုက္တာခင္ဗ်ာ။
မဲြလိုက္တဲ့ဘ၀လည္းကြန္ပ်ဴတာေလးတစ္လံုးေတာင္အပိုင္မရိွဘူး ဟူး ဟူး ဟူး
စေနေန႔မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ၿပီးအိမ္လာလည္သမွ်ေသာလူေတြကိုအတင္းအစားခိုင္းပစ္တယ္။
ဟင္းရည္ေႏႊးလိုက္ျပင္ေကၽြးလိုက္အိပ္လိုက္ စာဖတ္လိုက္ ဟင္းေတြတမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳးခ်က္လိုက္
ဖုန္းေမွ်ာ္လိုက္ ဘုရားစာရြတ္လိုက္လိမၼာလြန္းလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ဒီအတိုင္းေနရင္
စိတ္ကေယာက္ကယက္ျဖစ္လြန္းလို႔မနက္အေစာၾကီးထလိုက္ Bedok Resivior ကိုလမ္းေလွ်ာက္လိုက္
ဟိုနားေငးလိုက္ဒီနားေငးလိုက္ ကိုယ့္လိုပဲပ်င္းေနတဲ့အဖုိးၾကီးအဖြားၾကီးေတြနဲ႔ေတာင္ေဘာ္ဒါျဖစ္လာေသးတယ္။
သူတို႔လည္းသိပ္သနားစရာေကာင္းတာပဲ။စကားေျပာခ်င္လြန္းလို႔ အထီးက်န္အေဖာ္မဲ့ၾကလြန္းလို႔
ဒီမွာအဲဒိလိုသက္ၾကီးရြယ္အိုေတြအမ်ားၾကီးပဲခင္ဗ်။အိမ္နားကလင္မယားဆိုအလုပ္သြားရင္
သူ႔တို႔အေဖနဲ႔အေမကိုအျပင္မွာထုတ္ခဲ့တယ္ခင္ဗ်။ဘာလို႔မွန္းစဥ္းစားလို႔ကိုမရဘူး။
လူၾကီးမိဘအိမ္ဦးခန္းမွာထိုင္ေနတာကိုက အိမ္က်က္သေရရိွတယ္ဆိုတဲ့
အယူအဆနဲ႔ၾကီးျပင္းလာတဲ့ျမန္မာစိတ္န႔ဲေတာ့ျမင္ရတာတမ်ိဳးၾကီးပဲ။
ဒီမွာလူၾကီးမိဘေတြကိုဆက္ဆံတာတမ်ိဴးၾကီးလိုပဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္
ဆက္ဆံတာလည္းရိွရင္ရိွမွာပါ ဒါေပမယ့္ဒီလိုမ်ိဴးၾကီးျမင္ရေတာ့
စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလးကိုကသိကေအာင့္ျဖစ္တယ္။တခ်ိန္တုန္းကသူ႔အတိုင္းအတာန႔ဲ
သူအထိုက္အေလွ်ာက္အေရးပါအရာေရာက္ခဲ့တဲ့လူေတြျဖစ္မွာပါပဲ။
ခုေတာ့မ်က္လံုးေသေတြနဲ႔ရွင္လွ်က္ကေသေနတဲ့သူေတြကိုမ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ေနရတယ္။
ငယ္ငယ္ထဲကဆင္းဆင္းရဲရဲပင္ပင္ပန္းပန္းရုန္းကန္ေနၾကရတဲ့သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြျမင္ရင္
ငါ့မိဘေတာ့ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးဘယ္ေတာ့မျဖစ္ေစရဘူးနဲ႔ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္။
ခုေတာ့လည္းလကုန္လို႔ေငြပို႔တာကလဲြရင္ဘာမွလည္းလုပ္မေပးႏိုင္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ရန္ကုန္မွာေနလို႔ေရာနာလို႔ဖ်ားလို႔မွေဆးကုစရာပိုက္ဆံမရိွရင္ေရာ
ဘယ္လိုဘာလုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲ။ဒီအတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေနရမယ့္အတူတူဇြတ္မိွတ္ျပီး
တစ္သက္လံုးမလာခ်င္ပါဘူးဆိုတဲ့မိေ၀းဖေ၀းအားလံုးနဲ႔ေ၀းတဲ့ဒီေနရာၾကီးကိုဘ၀ထဲက
အခ်ိန္ေတြနဲ႔အလဲအလွယ္လုပ္ၿပီးတစ္ေယာက္ထဲလာျဖတ္သန္းေနရတာပဲ။
အေမနဲ႔အေဖေရက်န္းမာေအာင္ေနၾကပါဗ်။သမီးတကယ္ကိုျပန္လာမွာပါ။
ဘယ္ေန႔ရယ္လို႔မေျပာႏိုင္ေသးေပမယ့္ျပန္ကိုျပန္လာမွာပါ။
ဒီမွာအလုပ္က၀န္ေတြပိလို႔ငိုခ်င္တိုင္းစိတ္ညစ္တိုင္းအထီးက်န္တိုင္းအိမ္ကိုပဲျပန္ေျပးခ်င္တယ္။
အလကားဘာမွအသံုးမက်ဘူးလို႔ဘာမွလည္းအေတြးအေခၚမရိွဘူး။ဘာသတၱိမွလည္းမရိွဘူး၀ိုင္း
ေျပာတဲ့လူေတြကိုလည္းဘာမွျပန္မေျပာခ်င္ဘူး။လူတိုင္းဟာကိုယ္ၾကိဳက္သလို
ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းခြင့္မရဘူးဆိုတာလည္းသိၿပီးသားပဲ
လူတစ္ေယာက္စီတုိင္းမွာတန္ဖိုးထားတဲ့အရာေတြမတူတုိင္းအလကားနလပိန္းတံုး
ဘယ္ေတာ့မွတိုးတက္မယ့္သူမဟုတ္ဘူးေျပာလဲရပါတယ္။ဘ၀ဆုိတာ
ရုပ္၀တၳဳေတြအားလံုးျပည့္စံုေနရံုနဲ႔ၿပီးေၾကးမွမဟုတ္တာ။ကိုယ့္စိတ္ခ်မ္းေျမ့မယ့္ေနရာ
ကိုယ္ဘာသာအဓိပၸါယ္ရိွတယ္ယံုၾကည္တဲ့အရာကိုလြတ္လပ္စြာထင္ျမင္ယူဆခြင့္ရိွပါတယ္။
ရြာမွာပဲေပ်ာ္တယ္ဗ်ာဘာျဖစ္ေသးတုန္းဘာမွမျပည့္စံုတဲ့ဘာမွမတိုးတက္တဲ့
ပင္ပင္ပန္းပန္းေန႔တဓူ၀ရုန္းကန္ေနရတဲ့ကမာၻရြာၾကီးရဲ့အျပင္ဘက္မွာေပ်ာ္တယ္ဗ်ာခက္တာက
က်န္းမာေရးစရိတ္နဲ႔စား၀တ္ေနမွူေလးျပည့္စံုဖို႔ေတာင္ခက္ေနလို႔
လူ႔ဘ၀ရဲ့အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေလးေတြျပည့္စံုဖို႔ေတာင္မလြယ္လို႔ဒီလိုဒီမွာတစ္ေယာက္ထဲ
ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ဘ၀ၾကီးကိုမေက်နပ္ရတဲ့ၾကားတဲ့အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ေျပာတိုင္းလွိမ့္လိွမ့္ဆူၾကတဲ့
လူေတြကိုမေက်နပ္လို႔ျပန္လဲမေျပာရဲလို႔သူတို႔မသိတဲ့ဒီဘေလာ့ဂ္ကေနေရးတယ္ဗ်ာ။
No comments:
Post a Comment